Online verliefd!

Een paar weken geleden schreef ik over internetdaten. Hoe ondenkbaar internetliefde voor mij is,  zijn er altijd mensen die er wel in geloven en Chantal is er een van. Liefde blijft natuurlijk liefde!

Zij ontmoette haar man 12 jaar geleden op een spelletjessite ‘jippie.nl’ en het bleef niet alleen bij online spelletjes spelen. Sjoerd stuurde Chantal een simpele uitnodiging om een spelletje te spelen. Van spelletjes spelen werd het chatten, van chatten werd het bellen, van bellen werd het een relatie en die relatie bloeide uit tot een huwelijk met twee kids. Met een glimlach op haar gezicht vertelt ze haar ontmoeting op jippie.nl en haar eerste real life ontmoeting met Sjoerd.

''Ik deed vaak spelletjes spelen op de site jippie.nl en hij was daar ook. Zijn nickname was ‘Madness200’. Je kunt op een gezamenlijke chat iemand uitnodigen om een spelletje mee te doen. Ondertussen ben je dan ook aan het chatten. Op een gegeven moment wat foto’s gestuurd. Aan het einde hebben we MSN uitgewisseld, want je weet niet wanneer je elkaar weer tegenkomt. Daarna MSN toegevoegd. Al vrij snel raakten we aan de praat en het kon vrij lang duren als we eenmaal aan het praten waren. Hij woonde toen in Zwitserland en dat wist ik al vanaf het begin en ik had niet zoiets van: het wordt wat. Zwitserland, halloo dat doe je niet! Het gaat niet, dat lukt niet!

Na een tijdje hebben we nummers uitgewisseld. Af en toe sms’en en toen wilden we een keer bellen, maar bellen is toch eigenlijk een stapje verder. Iets meer en dichterbij contact. Het was heel fijn, leuk en gezellig. Natuurlijk met stiltes, maar dat is wel logisch voor de eerste keer. Een halfjaar later hebben we elkaar in het echt gezien. Voordat we elkaar zagen, waren we ook echt verliefd. Het was wel spannend, maar uiteindelijk viel het wel mee.''

Na een halfjaar online te hebben geklets werd het tijd dat ze elkaar in het echt zagen. Chantal en Sjoerd hadden elkaar alleen op foto’s en oude video’s gezien die ze via MSN hadden uitgewisseld. Webcam hadden ze toen nog niet. Lachend vertelt Chantal hoe zij dé eerste ontmoeting in real life heeft ervaren: 

 ''Het was apart! We hadden van te voren al afgesproken van: jij geeft als eerste de knuffel en ik als eerste de kus. Hij was sowieso best wel verlegen eigenlijk en dat vond hij eng. We hadden van te voren afgesproken, maar het liep helemaal anders. We hadden bij een plek afgesproken, maar hij stond verkeerd dus ik reed eerst naar hem toe. Zonder dat ik hem zag liep hij achter mij aan naar de plek waar we afgesproken hadden. Het slaat eigenlijk helemaal nergens op, maar ja dat was toen zo. Het klikte vanaf moment één! Het was echt precies hetzelfde als online, maar dan met hem erbij. Ik kon hem een knuffel geven of ik kon hem een kus geven. Eerst lukte dat natuurlijk niet, om de afstand en de computers die tussen zaten.''

De vonken sloegen in real life net zo hard over als online en Chantal en Sjoerd kregen een relatie. Ze reisden heen en weer om de liefde stand te houden. Dit verliefde stelletje liet zich niks van de omgeving aantrekken en gingen er honderd procent voor de liefde. Na zeven jaar nam Sjoerd het besluit om naar Nederland te verhuizen. Hij liet alles achter om samen te zijn met de liefde van zijn leven, Chantal. Na het horen van haar eerste ‘awkward’ ontmoeting was ik benieuwd naar de rest van het verhaal. Ik was nieuwsgierig naar hoe je een afstandsrelatie van zeven jaar tot stand kon houden en Chantal vertelt over haar moeilijk momenten: 

''Wat maakt de afstand dan uit, want Liefde kent geen grenzen.''

''Als ik nu zelf hoor van een verre relatie dan denk ik van: hoe hou je het vol? Ik heb het zelf ook meegemaakt, maar dat is dan de gedachte die je altijd gelijk erbij hebt. Dat werkt niet, dat lukt niet, dat kun je toch niet. Het is niet fijn, om te horen dat jouw vriendinnen elke week of elk weekend hun vriendjes zien. Ik zit maar achter de computer met hem te skypen terwijl ik hem mis en wil vasthouden. Er zijn genoeg verdrietige momenten geweest omdat ik inderdaad niet bij hem kon zijn, maar je weet niet beter. Als hij een weekend hier was dan was het geweldig en als hij wegging dan was het weer janken, want het gaat weer enkele weken duren voordat ik hem weer zie. Ik had er vooral last van als ik naar Zwitserland was geweest. Ik moest dan een uur of zes alleen terug rijden. Dan hoor je liedjes op de radio en jah dan zit je jankend te rijden. Dat was het meest moeilijke, het weggaan uit Zwitserland en de moment dat je even een knuffel nodig had. Je kunt dan een berichtje sturen of bellen, maar dat is toch anders dan die arm om je heen. Als je van iemand houd en als je er echt voor wilt gaan, doe je er alles voor. Wat maakt de afstand dan uit, want Liefde kent geen grenzen. En dat is sinds toen ook mijn motto geworden.''